De ervaringen van Paul Barends tijdens The Ride Pyrenees

‘TRP – The Ride Pyrenees, wàt een ervaring! ´

 Ik zal mijzelf even kort voorstellen: Paul Barends, 59 jaar, superfanatieke voetballer geweest, maar zoals dat gaat met voetballers: versleten knie. Eind 2018 moest ik er dan ook een ‘bionische’ knie in laten zetten. Het is niet anders. Einde voetbalpret.

In 2001 ben ik voor het eerst gaan fietsen met een groep fanatiekelingen bij Quint, mooi organisatieadviesbedrijf waar ik toen werkte. Flink trainen, proberen 2000 km’s te maken na het voetbalseizoen en dan in september de bergen in. Superleuk. Ik knal niet naar boven, daar heb ik de bouw en het talent niet voor. Maar als ik ergens aan begin, kom ik er altijd. Ik ben overal boven gekomen: Alpé d’Huez, Croix de Fer, Télegraphe, Galibier, Izoard, Madeleine en nog een berg colletjes in de Alpen. Daarnaast ook in Frankrijk de Tourmalet en de Ventoux, in Italië o.a. de Stelvio en de Gavia en in Zwitserland de Grimsel en de Susten. Elk jaar weer een ander feestje ergens in Europa!

Dus na de hobbels in Zwitserland moest ik met een paar vrienden Rob en Ronald weer eens wat nieuws verzinnen. “Wat dacht je van de Pyreneeën?”. “Je bent niet goed!” zeiden Rob en Ronald. Ja, daar hadden ze wel een punt. Ik ben niet goed en ook erg eigenwijs. Dus hebben we ons opgegeven voor The Ride Pyrenees. Het trainingsvolume heb ik dit jaar wel wat opgeschroefd. Een paar bergjes pakken na de zomer is toch echt wel wat anders dan 6 dagen achter elkaar rondfietsen in de Pyreneeën. Dus voor het eerst 4000 km gereden.

Maar ja, was dat wel genoeg? Dat was de grote vraag. Vanuit de organisatie van de The Ride waren diverse meetings vooraf georganiseerd over veel verschillende onderwerpen om ons maar goed voor te bereiden. Hoe trainen? Hoe je fiets op orde te krijgen? Wat eten? Je kon slapen in kleine tentjes, mobile homes en kleine huisjes. We hebben ons toch maar de luxe gepermitteerd van een hotel met een goed bed en een goede douche.

En dan de grote week: het was al flinke rit om er te komen, ruim 1300 km. Toch maar besloten om dat in twee etappes te doen. En dan de spanning voor de eerste rit: hoe gaat dat vallen? Hoe zijn de benen? Hoe steil is steil? Hoe lang is de klim? Wat voor weer? Nou, om kort te gaan: we hebben van alles gehad. Paar dagen boven de 30 graden, een hele dag mega-regen, maar gelukkig ook 4 min-of-meer normale dagen. Ja, behalve het klimmen dan. Wat een pukkels! Mooie routes waren er uitgezet door de organisatie van The Ride. In 6 dagen hebben we een paar grote bekende bergen uit de Tour gereden: Soulor, Aspin, Tourmalet, Hautacam, Aubisque, maar ook een flink aantal (voor mij) minder aansprekende namen. Die beklimmingen waren er niet minder aansprekend om…..

En dan de organisatie en de begeleiding: helemaal fantastisch! Een team van 40 vrijwilligers stond iedere dag klaar om ons van eten en drinken te voorzien. Vóór de start, op de verzorgingsposten en natuurlijk direct na de etappe en tijdens het avondeten. Onderweg was er een heel team mee om ons te begeleiden: de koersdirecteur in de koerswagen, 7 motards, ambulancedienst, een technisch team, een professionele fotograaf en een camerateam. Wow!

Ik kan wel zeggen dat ik van alle deelnemers het langst heb mogen genieten van The Ride: ik was iedere dag als een van de laatsten binnen! TRP, een mega-ervaring! Had ik niet willen missen.

Paul Barends,

Fietsliefhebber